Yentl over haar coming out

Geplaatst op 11 oktober 2021, 12:04 uur door de redactie.

Mijn naam is Yentl en ben 30 jaar. Om mijzelf maar meteen in duidelijke hokjes te plaatsen; ik ben een lesbische ADHD’er met angst als basisemotie en een klein beetje overgewicht.  Met enige regelmaat schrijft Yentl een blog voor Capido vanuit haar ervaring. In deze blog zal Yentl in het kader van Coming Out Day vertellen over haar coming out.

“Ik heb een vriendin, die is net zoals jij.”

Al vroeg anders

Deze woorden, die uiteindelijk verantwoordelijk zijn gebleken voor mijn coming out, kwamen van een basisschool vriendinnetje. Amper 11 jaar oud waren we, en toch heeft ze doorzien dat ik worstelde met mijn geaardheid. Dat ik anders was wist ik al heel vroeg. Wat dit anders-zijn inhield wist, en weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds, niet helemaal. 

Wel viel me als kind al op dat ik geen duidelijk meisjes-meisje was. Op mijn 3e werden alle kindjes van de center parcs bezoekers geschminkt. Alle meisjes werden prinses, alle jongens ninja turtle. Toen mijn moeder haar kleine prinsesje ophaalde van de animatie middag bleef er alleen een klein groen schildpadje over. 

Geen stereotype

In mijn garderobe kast hingen vanaf het moment dat ik kon praten geen jurkjes meer, en het liefst wilde ik mijn lange haar inruilen voor stekeltjes. Ik kreeg een compromis kapsel waardoor ik vaak voor jongentje aangezien werd. Ik vond dat stiekem wel fijn, ik wílde ook veel liever een jongetje zijn. Van jongs af aan heb ik dus al gevoeld dat ik niet kon voldoen aan de stereotype rolverdelingen. Ik voelde de buil natuurlijk wel hangen toen ik in mijn pré puberteit hoorde van het bestaan van homoseksualiteit.

“Er is veel mis met mij, maar dát ben ik niet hoor.” Moet ik hebben gedacht. Ik heb namelijk heel, heel hard mijn best gedaan om aan deze gevoelens geen gehoor te geven. Ik was om de week verliefd op een andere jongen, en had vriendjes genoeg om mezelf er van te overtuigen dat ik ‘normaal’ was. 

Eerste afspraak met een meisje

In de zomervakantie, tussen groep 8 en de brugklas, stelde een vriendin uit mijn oude klas me voor aan Samarinda. Een gothic meisje uit een dorp verderop. Ons contact begon digitaal; via CU2, een voorloper van Facebook, waarop Samarinda openlijk uitkwam voor haar biseksualiteit. Ik vond het interessant dat ze hier zo zeker van was, terwijl ik zelf zo hard mijn best deed om die gevoelens te onderdrukken.

“Hoe voelt het dan, als je het zeker weet?” vroeg ik na wekenlang eromheen te hebben gedraaid. Ze zei dat als ik wilde weten hoe dat voelde, we maar eens af moesten spreken; Dinsdag 16.00 bij het speeltuintje vlakbij haar huis, en ze ging meteen hierna offline. Ik schrok van haar directheid. Dit gevoel was in ieder geval al heel duidelijk. Er was geen weg meer terug. 

Omdat ik verging van de zenuwen zocht ik steun bij de matchmakende-schoolvriendin. Ze ging mee. Ik leunde, quasi nonchalant als ik ben, tegen het speelhuisje in de hoop dat ik de illusie kon wekken dat er ergens, diep in mijn onzekere lichaam, nog een klein beetje ‘stoer’ over was om te geven aan Samarinda.

In de verte zag ik haar aan komen lopen. Ze was groter en stoerder dan ik kon opmaken uit de foto’s, maar hoe dichterbij ze kwam, hoe minder daar van overbleef. Ze had een grote, zwarte lange jas aan en Dr. Martens. (*Tegenwoordig vallen Dr. Martens onder het algemeen schoonheidsideaal, terug in de jaren ’00 waren deze schoenen alleen voor de echte misfits. Net als Vans, trouwens.)

Ze maakte het plaatje af met sluik, zwart haar en zwarte lippenstift. Op dat moment stapte onze gezamenlijke vriendin op haar fiets en reed weg. “Veel plezier, jullie!” riep ze. Het liefst was ik op dat moment achter haar aan gefietst. Ik was bang en voelde van alles, maar belangrijker nog; mijn vermoeden werd bevestigd; ik vond Samarinda leuk. Toen ze me zoende werd dit gevoel alleen maar heviger. We namen afscheid en ze veegde haar zwarte lippenstift van mijn gezicht. Ik fietste tussen de roze wolken door naar huis. Op de heenweg was ik nog hetero, op de terugweg wist ik wel beter. Maar het bleef nog even ons geheim.

Verliefd op een vrouw

Toen we een paar dagen ‘verkering’ hadden en Samarinda na een filmavond op mijn kamer weer naar huis ging, voelde mijn moeder dat er iets anders was aan onze vriendschap, maar ze kon er de vinger niet op leggen.  “Wat zaten jullie de hele tijd te giechelen? Hadden jullie geblowd?” Vroeg ze bezorgd. Mijn moeder was opgelucht toen ik vertelde dat we ‘gewoon’ verliefd waren, dat Samarinda mijn vriendinnetje was, en dat we niet hadden geblowd. Het verklaarde meteen wel een hoop; dat ik de laatste tijd niet goed in mijn vel zat, alsof ik ergens mee worstelde, en de blote vrouwen in de zoekgeschiedenis van onze computer, waarvan mijn vader stug volhield hier niets van te weten. Ik had inderdaad wat research gedaan.

Happy end

Mijn hele coming out voelde als een warm bad. Ik vond het steeds heel spannend om het te vertellen tegen mijn vader bijvoorbeeld, opa en oma, en vriendinnen op school omdat ik verwachtte dat ze dan  misschien niet meer met me durfden om te kleden voor gym. Maar ik werd letterlijk gevierd, en zo zou het natuurlijk voor iedereen moeten gaan.

Zet ook die stap!

Heb je na het het lezen van deze blog ook zin om eindelijk die stap te zetten? Kijk dan eens geheel vrijblijvend rond op de site van Capido. Hier zitten meerdere singles op die net zoals jij ook op zoek zijn. Je kan elkaar zelfs berichtjes sturen of iemand laten weten dat je diegene wel leuk vindt. Zo kan je het eens rustig proberen, zit je nergens aan vast en wie weet kom jij bij Capido straks jouw droompartner tegen. Zet hem op!

Start met daten Inloggen


   
Deel dit artikel:      

Andere blogs die je kunt lezen