Van atleet naar rolstoelgebruiker

Geplaatst op 24 augustus 2020, 08:50 uur door de redactie.

Ik ben Julia Brouwers, woonachtig in een klein stadje boven Amsterdam en word binnenkort 24 jaar oud. Ik zou mezelf omschrijven als gepassioneerd, sensitief, open en een idealist. Een normale vrouw, met een minder normaal leven. Maar hey, wat is eigenlijk normaal?

Ik was 13 jaar oud en werd Nederlands jeugdkampioen in de estafette met wedstrijdzwemmen. We verbraken in totaal tweemaal Nederlandse records en ik droomde van de Olympische Spelen.

Tot die ene dag op school. Ik zat in de les en op het moment dat de bel ging wilde ik opstaan, maar dit lukte dit niet. Een heel vreemd gevoel, mijn benen ‘deden het niet meer’. Een 7 jaar lang traject van onderzoeken en operaties volgde voordat de diagnose EDS werd vastgesteld. Ik ging van atleet naar rolstoel en vertel hier graag meer over. Mijn doel is om meer bewustzijn te creëren rondom diversiteit en inclusie. Zowel in privé- als in werkomgevingen.

Ik schrijf graag over wat mijn diagnose heeft gedaan mentaal gezien, fysiek gezien en vooral hoe ik er tegenwoordig, dag in dag uit voor kies om dankbaar te zijn dat dit mij is overkomen.

De komende maanden schrijf ik twee keer in de maand een blog, ben je nieuwsgierig geworden en het leuk vinden om meer over mij te lezen? Neem dan vooral ook een kijkje op mijn eigen website: www.juliabrouwers.com.

“Life is what happens when you’re busy making other plans.”

John lennon

Had ik in mijn introductie al verteld dat ik van quotes houd? Je zult in mijn blogs vaker quotes tegenkomen. Gewoon omdat ik er inspiratie vandaan haal en ik hoop jij nu ook!

Zoals ik hierboven al schreef heb ik vroeger op hoog niveau gesport. Mijn leven bestond vooral uit voor en na school trainen, huiswerk maken en op tijd slapen.

Kortom, ik had een heel actief leven en zat nooit stil. Totdat ik op enige moment in de klas zat en de bel ging, maar bij het opstaan deden mijn benen het niet meer. Ik viel keihard op de grond en wist niet wat me overkwam. Ik voelde niks meer vanaf mijn heup tot mijn tenen. Onzekerheid en angst raasde door mijn lijf. Tegelijkertijd ook verdriet, want stiekem voelde ik al dat ik het Nederlands Kampioenschap, dat twee weken later zou plaats vinden, zou missen. En dit gebeurde ook.Maandenlang in een rolstoel volgde.

Het was vreemd, om van de een op de andere dag mezelf voort te bewegen in een rolstoel. Ik wist ineens hoe het was als je lichaam je in de steek laat, want zo voelde het voor mij. In mijn hoofd wilde ik nog van alles doen, maar mijn lichaam werkte ineens niet meer mee.

Omdat ik zo gewend was om elke dag te sporten zat ik s ’nachts vaak nog urenlang op de bank tv te kijken. Proberen mijn energie kwijt te kunnen en moe te worden.

Voor alles een eerste keer met rolstoel. Ik weet nog dat ik voor het eerst in een rolstoel ging winkelen en mijn favoriete winkels niet in kon rollen, het voelde zó amateuristisch. Ik rolde vaker de helling achteruit dan vooruit en ineens voelde ik mij heel kwetsbaar. Alsof iedereen een mening over mij had en mij aankeek. Misschien was dat laatste ook wel echt zo. En ik probeerde me te herinneren of ik vroeger mensen in een rolstoel ook onbewust langer aanstaarde dan anderen. Ik weet het niet meer.

Omdat ik zo gewend was om de hele dag bezig te zijn, viel het me zwaar om geconfronteerd te worden met het feit dat ik ineens moest accepteren dat ik dingen niet meer kon, zonder pijn. En dat is één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. En nu, achteraf, ook een van de mooiste dingen die is gebeurd.

Ik hoor je denken, mooi? Ja mooi! Doordat het niet meer vanzelfsprekend was dat mijn lichaam functioneerde zoals daarvoor, besefte ik me ook ineens hoe dankbaar ik mocht zijn met alles wat me wél nog lukte en wat ik wél kon. Sindsdien ben ik creatiever, dankbaarder en zuiniger op mijn tijd.Het heeft mijn ogen geopend en ik ben gaan inzien wat ik in dit leven wil gaan doen, in plaats van zomaar iets te doen omdat de ‘maatschappij’ dit van mij verwacht. Ik besloot eerst goed na te denken over welke kant ik op wilde gaan met mijn leven.

Steeds minder denk ik over na wat anderen eigenlijk van me vinden. Iets waar ik vroeger uren van wakker kon liggen, kan ik na aantal minuten laten varen. Omdat ik weet dat, aan het einde van de dag, doet het er alleen toe hoe je zelf je dag hebt ervaren. Ik ben me door deze gebeurtenis nog bewuster geworden van de kleine dingen in het leven. Herkenbaar?

‘’if you cannot do great things, do small things in a great way’’

Napoleon Hi

Meer verhalen van mij lezen? > www.juliabrouwers.com

Heb je na het kijken van de serie of na het lezen van deze blog ook zin om eindelijk die stap te zetten? Kijk dan eens geheel vrijblijvend rond op de site van Capido. Hier zitten meerdere singles op die net zoals jij ook op zoek zijn. Je kan elkaar zelfs berichtjes sturen of iemand laten weten dat je diegene wel leuk vindt. Zo kan je het eens rustig proberen, zit je nergens aan vast en wie weet kom jij bij Capido straks jouw droompartner tegen. Zet hem op!

Start met daten Inloggen


Beeld: Désirée Hofland
   
Deel dit artikel:      

Andere blogs die je kunt lezen